Marnes is een holistisch, medisch resort in het zuiden van Spanje. Een multidisciplinair team onder leiding van dr. Peter Aelbrecht staat er dag en nacht klaar om de mens in zijn geheel te behandelen voor (chronische) mentale klachten. Denk aan depressie, angststoornissen, trauma, burn-out en chronische vermoeidheid. Hoe het voelt om vier weken in Marnes te verblijven met een burn-out lees je in dit persoonlijke verslag.
4 weken in een Spaanse burn-out kliniek; een persoonlijk verslag
Voor veel mensen was 2021 één van de meest stressvolle jaren ooit. Burn-outs en depressies die al sluimerend aanwezig waren, sloegen dit jaar toe. “Fysiek rusten is één ding, maar je gedachten stil krijgen is in deze roerige tijd pas echt een uitdaging”, zo vertelt Peter Aelbrecht. Peter is als arts gespecialiseerd in de behandeling van burn-outs, chronische vermoeidheid, depressie en PTSS. Na meer dan twintig jaar ervaring met het behandelen van burn-out patiënten in een ambulante setting kwam hij tot de conclusie dat via ambulante behandeling soms niet voldoende kan worden tegemoetgekomen aan de ware noden van een burn-out patiënt.
Grenzen
Peter: “Ik zie mensen bij me binnenkomen die veel te lang zijn doorgegaan. Ze zijn vaak al over zoveel grenzen heengestapt, hebben allerlei signalen genegeerd en zijn letterlijk ‘op’. Ik weet dat alleen met een intensief intern behandelprogramma echte transformatie en genezing mogelijk is. Traditionele hulpverlening is dan ontoereikend.”
Blijvend herstel
Peter: “Residentiële therapie in een speciaal opgericht centrum is de beste garantie op blijvend herstel. En – niet onbelangrijk – op een beduidend kortere herstelperiode.” Met dat doel voor ogen richtte hij het Marnes-resort op, een burn-out kliniek én erkende GGZ-instelling in Spanje. “Ik wil echt iets kunnen betekenen voor mijn patiënten. Op het moment dat zij voor een eerste afspraak bij mij aankloppen, weet ik dat daar een lange periode van worstelingen aan vooraf is gegaan. Mensen zijn dan op allerlei fronten vastgelopen en zien zelf vaak geen enkele uitweg meer. Zo ook één van mijn patiënten, die vorig jaar vlak voor feestdagen contact opnam. Ik zag een triest hoopje mens, als ik dat zo zeggen mag. Zijn vrouw naast hem, machteloosheid sprak uit haar ogen. Drijfzand noemde hij het, waar hij in vastzat en steeds verder in wegzakte. Samen waren ze tot het besef gekomen dat de situatie onhoudbaar was geworden. Hij besloot op het vliegtuig te stappen naar Spanje. Over zijn verblijf in Marnes en zijn herstelproces schreef hij onderstaand persoonlijk verslag.
Persoonlijk verslag uit een burn-out kliniek
‘Ik word wakker, moe. Alsof er vannacht een vrachtwagen over me heen is gereden. Mijn vrouw en kinderen zijn al in rep en roer. Ik kom, zoals elke dag, weer als laatste uit bed. Pijn in mijn lichaam, hoofdpijn, geen zin in de dag omdat ik moe ben. Ik ontbijt niet, ben knorrig, zeg iedereen haastig gedag en stap snel de auto in, want ik loop alweer achter de feiten aan. Bij het tankstation stop ik voor mijn ontbijtje: een halve liter Red Bull. Ik ben de hele dag druk, maar zit in de overlevingsmodus. Vaak ben ik hard en kortaf, en ik heb geen geduld. Ik lach wel, maar achter mijn masker zit de onrust.
Zenuwpijn
Ik vraag hoelang dit al speelt. Wat zal het zijn? Vijf jaar? Tien? Ik weet het niet meer, hoe het is om een goede nacht te slapen en uitgerust wakker te worden. Ik slik overigens al zo’n twintig jaar medicatie om te kunnen slapen, want al die tijd heb ik al last van Restless Legs Syndrome. Zenuwpijn in mijn benen zodra ik ga liggen. Een klacht die met de jaren erger is geworden en waar ik steeds meer pillen voor ben gaan slikken. Pillen die normaal gesproken worden voorgeschreven aan mensen met Parkinson. De pillen zijn ook een overleving. Zonder mijn ‘slaappillen’ raak ik in paniek, weet ik dat ik een nacht met pijn wakker lig. Maar de pillen verdoven alleen maar en zorgen ervoor dat ik niet echt uitrust. Ik zit in een neerwaartse spiraal. De huisarts heeft geen oplossing en schrijft weer andere pillen voor. Ik heb er geen vertrouwen meer in.
Een wandelende tijdbom
Tijdens een weekendje weg met mijn vrouw en een bevriend stel besluiten we te gaan wandelen. Ik sputter tegen, want ik wil het liefst in bed blijven liggen dit hele weekend. Na aandringen van mijn vrouw besluit ik toch mee te gaan. Ik voel spanning en irritatie. Bij mezelf en tussen mijn vrouw en mij. Ik voel me waardeloos en vraag me af waar we heen lopen. Dan maak ik een lullige opmerking naar mijn vrouw en krijgen we woorden. Lekker weekendje weg. Even later stort ik in elkaar. Als een pudding. Mijn lichaam wil niet meer. Ik heb geen controle meer en lig roerloos op de grond. Er komen tranen en alles wordt zwart.
Diagnose burn-out
Als ik een paar dagen erna bij de huisarts zit, is de diagnose: burn-out. Ik moet rustig aan doen, zegt ze. Ik reageer onverschillig. De huisarts raadt mij aan om met een psycholoog te gaan praten. Als ik een week later bij de psycholoog zit, krijg ik dezelfde diagnose: burn-out. En ik krijg een schema mee. Ik mag niet meer werken, moet gezond eten, veel wandelen en rust nemen. Als ik weer thuis ben en naar het schema kijk, voel ik me al moe bij de gedachte om ook maar iets te gaan doen. Alles is te veel en ik heb geen vertrouwen in deze ‘oplossing’. Minimaal een uur per dag wandelen. Ik trek mijn jas aan een loop tien minuten naar de Albert Heijn, koop twee bakken Ben & Jerry’s en loop weer tien minuten naar huis. Wandeling afgevinkt.
Wandelende tijdbom
Na drie maanden zit ik nog steeds thuis, eet slecht, beweeg zo min mogelijk en voel mij nog altijd moe. Mijn boosheid en irritatie zijn ook toegenomen. Te veel prikkels. Alles is wederom te veel. De spanning is thuis om te snijden. Ik ben een wandelende tijdbom. De mensen die ervan weten, komen met goedbedoelde tips die ik graag in de wind sla. Laat me met rust. Bel me niet, app me niet. Het lijkt alsof weinig mensen snappen hoe het is om een burn-out te hebben. Dagelijks zoek ik op internet naar verhalen van lotgenoten, maar ik vind er geen steun en geen rust. En vooral geen oplossing. Ik wil weg, maar waar moet ik heen? Op vakantie? En dan? Ik heb werkelijk geen idee.
De laatste redding
Op een middag scroll ik door mijn Facebook-wall en zie een bericht over Marnes, een kliniek in Spanje opgezet door de Belgische arts dr. Peter Aelbrecht. Het Marnes-behandelplan start met een uitgebreide intake en laboratorium-diagnose, die vooraf in België plaatsvinden. Ik lees ook dat Marnes GGZ gecertificeerd is. Dit betekent dat een groot gedeelte van mijn behandelijk betaald wordt door mijn verzekeraar. Ik weet inmiddels al wat dit soort premium behandelingen kost en dat is voor mij onbetaalbaar. Ik zie dit dan ook echt als een kans die ik met bijden handen aan moet grijpen.
Hoofdpijn
Ik besluit te mailen en een dag later word ik gebeld door dr. Aelbrecht. Hij vraagt of ik langs wil komen in België voor een intake. Na overleg met mijn vrouw besluiten we om twee dagen later naar zijn praktijk af te reizen voor een eerste ontmoeting. Tijdens de autorit van bijna drie uur zeggen we niet veel tegen elkaar. Als we aankomen, nemen we plaats in de wachtkamer. Er liggen wat boeken die dr. Aelbrecht heeft geschreven. Ik lees dat één van zijn boeken, Homo Energeticus, een bestseller is in België, meer dan 100.000 exemplaren verkocht. Ik probeer een stukje te lezen, maar krijg meteen hoofdpijn en sla het boek dicht. Na tien minuten komt hij ons halen en nemen we plaats. Een warme, charismatische en betrokken man. Ik ben meteen rustig en op mijn gemak.
Het vertrek naar Spanje
Dr. Aelbrecht stelt vragen en vinkt van alles aan op een formulier. Hij neemt wat bloed af en ik krijg iets mee zodat mijn urine onderzocht kan worden door het lab. Dr. Aelbrecht legt heel helder en begrijpelijk uit dat hij met zijn team in zijn kliniek Marnes in Spanje werkt met behandelingen op maat na de laboratoriumdiagnose specifiek voor burn-out. “Je hebt een zware burn-out, en ik adviseer je met klem om zes weken naar mijn kliniek Marnes in Spanje te komen. Je kunt aankomende zondag beginnen met het traject.” Het valt stil. Het is bijna kerst, de verjaardag van mijn jongste zoon en daarna Oud & Nieuw. Aankomende zondag al vertrekken naar Spanje? Mijn vrouw en ik schrikken er van, maar beseffen ook dat het noodzakelijk is. Dit kan zo niet langer en hier ligt mogelijk een oplossing. Peter vraagt of we erover na moeten denken, maar als we elkaar aankijken, weten we dat ik moet gaan.
In stilte naar Schiphol
De dagen erna zijn gek. Ik ga vier weken naar een burn-out kliniek in Spanje en heb geen idee wat ik zal aantreffen. Mijn gezin mis ik nu al en ben nog niet eens weg. Ik heb een lijst gemaild gekregen met wat ik mee moet nemen en pak mijn koffer in. Op de dag van vertrek is iedereen emotioneel. Mijn vader haalt me op en brengt me in stilte naar Schiphol. Op de luchthaven aangekomen staat mijn dochter me op te wachten om ook nog even afscheid te nemen. We zeggen niks, houden elkaar vast en huilen. Als ik naar de douane loop, kijk ik nog een keer om en zwaai, terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg. Het is begonnen.
Welkom in Marnes
Als ik aankom in Spanje staat iemand mij op te wachten met een bordje in zijn handen waarop mijn naam staat. Het is al donker buiten dus ik zie tijdens de rit niet veel van de omgeving. Ik merk dat we steeds hoger gaan, de bergen in. We rijden door de poort van de kliniek, ik ben in Marnes. Peter en zijn vrouw Ann staan me al op te wachten. Het is een hartelijke en warme ontvangst, er is zelf nog een warme maaltijd voor me! Ze leggen wat praktische zaken uit en brengen me naar mijn kamer. De plek waar ik de komende weken zal slapen. Het is prachtig allemaal, heel verzorgd, alsof ik in een 5-sterren resort zit. Maar dit is geen vakantie. Op mijn bureau ligt een op maat gemaakt programma voor de volgende dag klaar. Om 8.00 uur yoga, om 9.00 uur ontbijt, om 10.00 uur een wandeling en daarna beginnen de sessies. Therapie, een infuus, personal training, Shiatsu-behandelingen, massages en we sluiten de dag weer af met yoga. Ik pak mijn koffer uit en probeer wat te slapen.
Geen bereik
De volgende dag loop ik in mijn vrijetijdskleding naar de ‘yoga hut’. Als ik buiten kom, zie ik waar we zijn. Marnes ligt midden tussen imposante bergen. Natuur zover je kunt kijken. Verder is er helemaal niks. Peter vertelde mij al tijdens de intake dat er hier geen bereik is met de mobiele telefoon. En de wifi-code krijg ik ook niet. Ik ben echt helemaal offline. Zo min mogelijk prikkelingen om zo snel mogelijk te kunnen herstellen. Dat is wennen voor mij. Normaal gesproken ‘leef’ ik op sociale media.
Eerste week
De eerste week is zwaar en intens. Ik mis mijn vrouw en kinderen. Ik sleep mezelf door de dag heen. Gelukkig heb ik mijn slaapmedicatie mee mogen nemen en kan ik in de avond ‘knock-out’. Alleen krijg ik van Peter te horen dat ik in week twee medicatie ga afbouwen. Nu al zin in. Ook moet ik erg wennen aan het eten. We krijgen een zogenaamd ‘anti-toxisch eetplan’. Geen suiker, geen zuivel en geen gluten. Als suikerverslaafde is dit wel even wennen, maar het eten is behoorlijk goed. We beginnen de dag met vers biologisch fruit, havermout, verschillende gekookte groenten, salade, vlees en eieren om de dag. Bij de lunch krijgen we een voor- en hoofdgerecht en bij het diner ook. Op zaterdag is er een dessert. Zaterdag is nu al mijn favoriete dag.
Helemaal offline
Week twee begint ‘de hel’ echt: stoppen met de medicatie. Zeven nachten slaap ik niet. Lig ik wakker en kijk ik naar het plafond. Frustrerend. Maar na de zevende nacht slaap ik vier uur. Daarna vijf uur en een paar dagen later zes uur. Zonder medicatie en klachten! Ik ben hier overigens niet alleen. Er zijn nog meer gasten. Andere mensen met een burn-out, maar ook mensen die een zware operatie hebben gehad of een andere energie-gerelateerde klacht hebben. Deze mensen komen overal vandaan: België, Nederland, Frankrijk, Spanje en Amerika. Het is geen groepstherapie, iedereen is op zichzelf, maar we doen samen yoga, wandelen elke dag samen in stilte door de prachtige bergen en eten elke dag samen. En na verloop van tijd voelt dat goed. Natuurlijk heb je meer met de één dan de ander. Ik klik goed met een Belgische man die ook in Marnes is vanwege een burn-out.
Snelkookpan
Helemaal offline begint steeds meer te wennen. Heel fijn dat mijn wereld even zo klein is geworden. Ik begin me langzaamaan steeds beter te voelen. In Nederland ging ik gemiddeld één keer per twee maanden naar een psycholoog en één keer in het halfjaar nam ik eens een massage. Hier is het een stuk intensiever. En dat is een understatement. Je zit hier in een ‘snelkookpan’. Een fijne snelkookpan welteverstaan. Doordat er geen prikkels uit de buitenwereld zijn, kun je je hier volledig focussen op je eigen proces en herstel.
Oefenen in geduld
De plek hier is magisch. Lastig uit te leggen, maar je voelt hier een sterke energie. Het is intens. Overal in de bergen steken bijvoorbeeld stukjes edelsteen uit de grond. De lucht is heel zuiver. Het wandelen begin ik steeds leuker te vinden. Als ik af en toe wat vrije tijd heb, maak ik een extra wandeling. Soms alleen, soms samen met iemand. Al gauw begin ik de bergen te kennen en weet ik mijn weg te vinden. Ik stel doelen. Ik wil de top van een bepaalde berg bereiken en vraag Joey, de personal trainer, of we er samen heen kunnen lopen. We komen een heel stuk, maar halen de top niet. Ik moet oefenen in geduld. Lastig voor mij. Ik kom mezelf keihard tegen. Maar dat is goed. De tijd lijkt stil te staan in Marnes. De feestdagen zijn zoals elke dag. Hier staat geen kerstboom, hier is geen vuurwerk. Hier is alleen maar rust en stilte.
Leren vervelen
Elke zondag bel ik naar huis. Een moment om naar uit te kijken. In mijn beginperiode bij Marnes kon ik weinig met de informatie van thuis. Ik zat in mijn bubbel en had het idee dat ik echt op een andere planeet zat, in een andere tijdzone. Vanaf week twee ging het steeds beter: ik zat op de helft en dat maakte dat ik naar het einde toe kon leven. Maar ik was er nog niet. Door anders, gezonder, te eten, veel te wandelen, yoga te doen, te mediteren en echt aan mezelf te werken merkte ik dat ik me steeds beter ging voelen. Een totale bewustwording voor lichaam en geest. En mijn kleding ging ook steeds ruimer zitten, ik was aan het afvallen! Dat was mooi meegenomen. Tijdens de sessies psychotherapie kon ik ook dingen uit het verleden loslaten en daardoor meer rust ervaren. Dit was echt opruimen. En ook het ontspannen, of zoals Peter zegt, ‘vervelen’, lukt heel goed. Waar ik voorheen steeds iets moest van mezelf, zit ik nu heerlijk een uur in de spa. Lekker chillen in de jacuzzi, de sauna of baantjes trekken in het zwembad. Niks moet, alles mag.
Voeding
Tijdens de maaltijden vertelt Peter ons veel over voeding. Hij weet van alles over de glycemische index van voeding (dat iets zegt over de snelheid waarmee koolhydraten in de darmen worden verteerd en als glucose in het bloed worden opgenomen), onze darmen, de bijnieren en zoveel meer. We eten niet alleen gezonder, we leren ook wat we aten en waarom. Een mooie combinatie van bewustwording voor lichaam en geest. Peter is ook erg openhartig over zijn eigen burn-out, die hij in 1999 kreeg en die uiteindelijk, na zijn herstel, de inspiratiebron is geweest om Marnes op te zetten. Dit geeft me vertrouwen op de momenten dat ik het moeilijk heb. Het bewijs van herstel loopt hier in levende lijve rond. Met energie voor tien.
Over 7 dagen naar huis
Mijn laatste dagen breken aan. Ik heb veel zin om mijn vrouw en kinderen weer te zien en word een beetje huiverig voor de ‘grote, boze wereld’. Ik zit hier bijna vier weken, maar het voelt alsof ik hier al maanden ben. In het begin leek de tijd stil te staan, maar nu gaat het opeens heel snel. Ik ben bijna tien kilo afgevallen, ik slaap goed, ben gestopt met medicatie na twintig jaar en voel me rustig in mijn hoofd en hart. Dit was waarvoor ik gekomen ben. Dit is het doel geweest toen mijn vrouw en ik naar België reden voor een eerste gesprek.
Alles in maat XL kan de deur uit
Het weerzien met mijn vrouw en kinderen is heerlijk en het lukt me heel goed om bij mezelf te blijven. Ik slaap beter dan ooit en blijf gezond eten (geen suiker, geen gluten en geen zuivel). De Spaanse bergen mis ik nog het meest, maar ondanks dat blijf ik elke dag wandelen. Van een uur tot soms drie uur op een dag. Lekker de stilte en de vertraging in. De relatie tussen mijn vrouw en mij is beter dan ooit. Samen opstaan, (anti-toxisch) ontbijten met het gezin, samen yoga doen, meditatie en wandelen. Echt in verbinding met elkaar en vol positiviteit. Ik voel me goed en ben niet meer moe. Er is weer rust in huis.
Marnes is erkende GGZ instelling
Marnes is een erkende instelling binnen de specialistische geestelijke gezondheidszorg, gespecialiseerd in de behandeling van mensen met een verminderde levenskwaliteit als gevolg van depressie, ernstige angststoornissen, posttraumatische stress en somatoforme stoornissen (zoals burn-out en het chronische vermoeidheidssyndroom). Marnes ligt volledig afgelegen in de Spaanse natuur, zonder contact met de buitenwereld. Al het personeel woont ter plaatse, dus er is nagenoeg geen Corona besmettingsgevaar. Meer weten over Marnes? Hier vind je meer informatie.
