De Profeet van Khalil Gibran is een klassieker die in de meeste boekenkasten te vinden is. Het gaat over een mysterieuze profeet, Almustafa, die aan boord gaat van een schip om naar zijn thuisland terug te keren na 12 jaar in ballingschap te hebben geleefd. Voordat hij vertrekt, wordt hij tegengehouden door een groep mensen die hem vragen zijn wijsheid te delen. Dat doet hij in 28 poëtische essays, die diepzinnige en tijdloze inzichten geven in verschillende aspecten van het leven.
Wijsheid: 2 verhalen uit Khalil Gibran’s De Profeet voor kinderen
Gibrans poëtische gedachten over leven, liefde, zelfkennis en dood, in 1923 gebundeld als The Prophet, is in de VS zo’n 9 miljoen (!) keer verkocht en werd in meer dan honderd landen vertaald. Khalil Gibran stond op het kruispunt van twee werelden: die van de oosterse mythen uit zijn jeugd en die van de westerse verlichting en tolerantie die hij als kunstenaar omarmde. In zijn meesterwerk De Profeet brengt hij het Oosten en het Westen samen.
De Profeet verteld voor kinderen
Bijna 100 jaar na het verschijnen van dit beroemde werk is het nu hertaald voor kinderen, waarmee het boek De profeet toegankelijk is gemaakt voor alle leeftijden. Hieronder vind je alvast twee bijzondere verhalen uit De profeet verteld voor kinderen. Lees ze voor of laat je kinderen zelf een wijsheid van Gibran ontrafelen. Wat een genot om deze inzichten met onze jongste generatie te kunnen delen.
Verhaal 1: Vreugde en verdriet
‘Ik zou altijd vrolijk willen zijn, maar ik voel me ook vaak verdrietig. Wat kan ik daaraan doen?’ Het meisje dat de vraag stelde zag er niet ongelukkig uit, maar ook niet echt blij. ‘Mijn korte antwoord zou zijn dat je er niets aan hoeft te doen,’ zei Almustafa. ‘Of wil je er graag meer over horen?’ ‘Ja,’ zei het meisje. ‘Als u het niet erg vindt?’ zei ze er een beetje verlegen achteraan. ‘Natuurlijk niet, daarvoor zit ik hier.’ Almustafa’s ogen volgden een vlucht vogels door de lucht, en hij ademde een keer diep in en uit.
‘Luister,’ zei hij toen. ‘De mooiste porseleinen beker is gemaakt in een loeihete oven en de prachtigst klinkende fluit is uitgehold met scherpe messen.’
Het meisje fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarmee ik wil zeggen,’ verduidelijkte Almustafa, ‘dat lijden nodig is om plezier te kunnen ervaren. Pijn en plezier horen bij elkaar. Zonder het ene zou je het andere niet kunnen voelen. Met andere woorden: als plezier bij je aan tafel zit, ligt verdriet op je te wachten in bed. Of andersom.’
Het meisje zuchtte. ‘Waarom praat u zo moeilijk?’ ‘Omdat ik ervan uitga dat jullie slim genoeg zijn om mij te begrijpen,’ antwoordde Almustafa. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. ‘Daarbij vond ik het best lekker verzonnen van mezelf, van die tafel en dat bed.’
Het meisje schoot in de lach. ‘U bent inderdaad goed in dingen verzinnen, ik moet ze alleen nog leren begrijpen.’ Ze dacht even na. ‘Maar u bedoelt dus dat om je blij te kunnen voelen, je soms ook verdrietig moet zijn?’
‘Zie je wel dat je me begreep?’ Het meisje bloosde. ‘Vergelijk het met een weegschaal,’ legde Almustafa uit. ‘Als je iets op de ene schaal legt, gaat die omlaag en de andere omhoog. Als je op allebei evenveel legt, staan ze even hoog. Als ze allebei leeg zijn ook. Dat laatste lijkt mij trouwens niks. Stel je voor dat er nooit een grammetje verdriet of vreugde op die schalen ligt, allebei altijd leeg. Dan zou je nooit iets voelen. Zou je dat willen?’
Het meisje schudde haar hoofd. ‘In feite liggen verdriet en vreugde behoorlijk dicht bij elkaar,’ vervolgde Almustafa. ‘Heb jij weleens gehuild van het lachen? Of heb je ooit zo hard gehuild dat het bijna klonk alsof je lachte?’
‘Ja,’ reageerde ze verrast. ‘Allebei…’ ‘Zie je?’ zei Almustafa. ‘Eén ding kan ik je in ieder geval beloven: hoe meer je met die weegschaal oefent, hoe beter je erin zult worden, en hoe meer je zult merken dat je zowel verdriet als vreugde nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn.’ Het meisje leek er nog niet erg gerust op. ‘Duurt dat oefenen lang?’ Er verschenen lachrimpeltjes rond Almustafa’s ogen. ‘Hoe sneller je ermee begint, hoe korter het duurt.’
Verhaal 2: Wie ben ik?
‘Ik weet nog zo weinig over mezelf, over wat ik kan en wil. En ik zou zo graag in de toekomst willen kijken, zodat ik mezelf kon zien als ik later groot ben. Kunt u daar iets over zeggen?’ De jongen – hij leek niet ouder dan een jaar of negen – keek verwachtingsvol naar de wijze man op.
‘Zo,’ zei Almustafa, ‘jij stelt niet de aller makkelijkste vraag.’ Hij staarde een poosje naar de lucht en ademde een paar keer rustig in en uit.
‘Weet je,’ zei hij toen. ‘Alle mensen vinden uiteindelijk een schat. Ook jij zult die vinden.’ ‘Echt?’ zei de jongen. Hij zei het alsof hij niet kon wachten om zijn schat op te duiken.
‘Ja, echt. Maar het vinden van die schat is niet zonder uitdagingen,’ waarschuwde Almustafa. ‘Vergelijk jezelf met een bron die ergens ontspringt, in een klein hoekje van de wereld. Die bron wordt een stroompje, dat stroompje een beek, die beek een rivier. Onderweg kom je allemaal stukjes van jouw schat tegen. Uiteindelijk mondt de rivier uit in zee, en in de diepten van die zee zul je uiteindelijk jouw hele schat vinden.’ De ogen van de jongen glansden.
‘Maar nu komt het,’ zei Almustafa. ‘Onderweg naar die onmetelijke zee zul je van alles ontdekken. De kans bestaat dat je dan steeds zekerder weet dat wat jij ontdekt hebt, de enige echte waarheid is. “Mijn ontdekking is de waarheid!” zou je kunnen gaan roepen. Het probleem is: anderen kunnen hetzelfde gaan roepen. Alleen komen zij uit een andere bron en worden ze een ander stroompje, en uiteindelijk een andere rivier. Als iedereen dan roept: “Wat ik gevonden heb, is waar!”, of erger nog: “Ik spreek de waarheid!” – dat is link, hoor. Er is namelijk niet één waarheid, er zijn net zoveel waarheden
als er mensen zijn. En ook net zoveel schatten.’
Aan het gezicht van de jongen te zien, was dit niet het antwoord waarop hij had gehoopt. ‘Dus u kunt niets zeggen over de schatten die ik zal vinden, of welke schatten er al in mij zitten?’ ‘Helaas,’ antwoordde Almustafa, ‘als je alles van tevoren weet, is er niks meer aan. Maar ik kan je wel zeggen dat jij nu al iemand bent die over zichzelf en het wonder van het leven nadenkt. Dat is bijzonder, hoor, op jouw leeftijd. Vertrouw er dus maar op dat alles loopt zoals het moet lopen, net als de natuurlijke loop van een rivier. Als je eenmaal bij de oceaan bent, zul je zien dat alle druppels samen niet alleen de
oceaan zijn, maar dat in elke druppel ook de hele oceaan zit.’
‘Maar wat heb ik daar nú aan?’ vroeg de jongen een beetje opstandig. ‘Dat geduld een schone zaak is,’ zei Almustafa. Hij glimlachte. ‘Geloof me, jongen, de boel zal zich vanzelf ontvouwen, als een lotusbloem die zich in al haar pracht, blaadje voor blaadje, opent. Maar alleen als de tijd er rijp voor is…’ De Profeet verteld voor kinderen, Khalil Gibran, €19,90, Uitgeverij Samsara, verkrijgbaar via Bol.com.
