Precies een jaar geleden liep ik ‘m. De Muir Trek. Wat bedoeld was als gezellig vader-dochter tripje eindigde toen in een 12 uur durende zwerftocht in de vrieskou. En dat alles in de geest van de Schots-Amerikaanse natuurliefhebber John Muir. Een mooi moment om terug te blikken, want een zwerftocht van zonsopgang tot zonsondergang door de natuur raad ik iedereen aan. Ondanks dat ik mezelf er die dag met bevroren handen en dito geest doorheen heb geslagen.
Muir trek: re-connecten met jezelf tijdens 12 uur durende zwerftocht in de natuur
Ik las er over in Flow magazine. Een journalist beschreef haar ervaringen met de Muir trek: een zwerftocht door de natuur van zonsopgang tot zonsondergang op de Veluwe, georganiseerd door Staatsbosbeheer. Een tocht waarin ze zich verbonden voelde met de natuur en zich liet verwonderen door al het moois dat daarin te vinden is. Dat wilde ik ook! Het leek me passend om dit met mijn vader te ondernemen. Quality time creëren voor elkaar en een spannend avontuur aan gaan. Hij stemde gelijk in.
Spelregels Muir trek
Dat er een ervaren boswachter mee ging met de in totaal ’10 John Muirs in-de-dop’ was niet zonder reden. Boswachter Kim verwachtte ons de vrijdagavond voor de trek in een jongeren hostel aan de rand van de Veluwe. Hier brengen we de nacht door, preppen we ons voor de volgende dag en leren we vast aan de hand van een aantal tools kijken met de ogen van natuurliefhebber John Muir. Kim bleek best streng: ‘Ik doe zometeen een tassencontrole, of iedereen de juiste benodigdheden bij zich heeft en wil ik graag alle telefoons en horloges hebben.’ Sjit! Straks heb ik geen telefoon meer… Dat voelt totaal onthand en bevrijdend tegelijk. Het loslaten en me overgeven is begonnen. ‘Tijdens het wandelen morgen blijven we in het hier en nu. Je mag praten met elkaar over alles dat je op dat moment hoort, ziet en voelt. Duik niet in verhalen of werk-gerelateerde gesprekken. Als iemand dit opmerkt bij de ander, geef mij dan een seintje. Dan is het tijd voor de terug-kom-pil.’ Uit nieuwsgierigheid naar die pil begin ik bijna een diepte interview met groep. Maar ik hou me in.
Opstaan zonder tijd
Zaterdag maakt Kim ons wakker. Hoe laat het is? Geen idee. In elk geval nog ver voor zonsopgang. Buiten is het stik donker. Volgens mij is het 6 uur. Ondertussen zie ik stiekem al de hele week op tegen deze dag. Stel je voor dat het non stop regent, ik krijg een tekenbeet of het vriest én regent? Ook over wat we te eten kregen maakte ik me zorgen: wat doe ik als ik iets moet eten wat ik niet wil? Afzeggen was geen optie. Iets in mij had namelijk al besloten: deze zwerftocht wil ik maken. Waarom weet ik nog niet. Tot nu toe lijkt het of ik aan de vooravond sta van een grote ontberingstocht, aangezien het stevig heeft gevroren vannacht. Met thermosondergoed aan, een muts op mijn hoofd, een zware rugzak op mijn rug en een regenbroek over mijn onderstel heen getrokken zet ik mijn eerste voetjes buiten. Als ik bedenk dat het nog voor zonsopgang is krijg ik de kriebels. Deze dag gaat heel, heel heel lang duren. Voor een laatste keer ren ik naar de warme wc binnen. Want de komende 12 uur is het zelf een gat graven in de grond.
Kou slaat toe
Telkens loopt er iemand uit de groep voorop en bepaald de route. We mogen overal lopen, behalve op de bospaden zelf. John Muir hield niet van paden. Hij klauterde over stenen, sprong over riviertjes, bewandelde heiden alsof hij op pantoffels liep en waaide mee met de hoogste bomen. Telkens op zoek naar een nieuwe schat om te ontdekken. Voordat we ontbijten slaat de kou. Een sinaasappel krijg ik inmiddels niet meer gepeld wegens bevroren vingers. Het originele is trouwens dat ieder groepslid een katoenen zak met eten van Kim heeft mee gekregen. Wat er in zit, blijft geheim tot Kim aangeeft dat het tevoorschijn mag komen. ‘Alles wat we eten vandaag is in de geest van John Muir, dus biologisch’. Ontbijten zittend op de koude grond was geen pretje. Voordat ik de eerste hap in mijn muffin zet, deed ik wat setjes jumping jacks om de bloedcirculatie op gang te brengen. Eten in een licht onderkoelde toestand is echt een stuk minder lekker. Zelfs mijn geest werd stroef en koud. Ondanks mijn Iceman training volgens de Wim Hof methode lukte het me niet de kou de baas te worden. De rest van de dag bestond uit wandelen, uitrusten, eten, kijken, ons verwonderen en in mijn geval: mijn psyche bij elkaar houden om niet in huilen uit te barsten van de kou.
Verslaafd aan comfort
Toen de avond viel sprong ik een gat in de lucht: eindelijk bijna terug naar een warme plek. Ik weet zeker dat ik deze natuurtrek heel anders ervaren had als het niet zo koud was. Dan had ik me makkelijker kunnen overgeven aan het ritme van de natuur. Mijn grootste eye-opener? Hoe verslaafd ik ben aan het comfort en niets gewend ben zodra het daar schuurt. Genant eigenlijk. Mensen hebben de hongerwinter in nog veel ergere omstandigheden moeten doorstaan. Trots ben ik dat ik uiteindelijk niet naar de stemmetjes in mijn hoofd geluisterd heb die me vertelden ‘Karlijn geef nu maar aan dat je niet meer kunt en terug wil’. Ook de band met mijn vader heeft de Muir trek goed gedaan. Het lag op de loer om mijn ongenoegens bij hem uit te stallen. Ineens kwam de reality check: ik ben een volwassen vrouw die zelf het idee aandroeg om dit avontuur aan te gaan. Stick to that plan! En zet dat ontevreden meisje van 8 asjeblieft op haar plek. Zo geschiedde. Mijn vader vroeg ik naderhand om zijn ervaring met me te delen: “Het was waardevol om dit samen te doen. Daarnaast om even helemaal uit de tijd te zijn. Geen verleden geen toekomst. Alleen maar het nu. Plus de kracht van de natuur in zijn kleinste vorm. De sneeuwhaar en oranje hertengewei zullen me altijd bij blijven”. Zijn woorden kan ik volledig onderstrepen. Of ik de trek nog een keer wil doen in het voorjaar? Absoluut! Zo snel laat ik me niet uit het veld slaan door de kou. Een mens is uiteindelijk tot veel meer in staat dan we zelf denken.
Mis nooit meer iets van Holistik!
Schrijf je in voor onze newsletter & never miss a single story.Ja, houd mij op de hoogte!
