Holistik’s founders Evelyn van Hasselt en Karlijn Visser schrijven wekelijks een column, tevens een glimp van onze zondagse nieuwsbrief. Deze week een editorial van Karlijn (38). Ze is gefascineerd door existentiële vragen en staat voor een aardse beleving van spiritualiteit. Daarnaast is de dol op het levenslied, het liefst live voor haar gezongen in de kroeg. De hang naar het beter willen begrijpen van de menselijke geest vervulde ze met een opleiding tot geestelijk verzorger. Ze schrijft, onderneemt en is te boeken als spreker en moderator. Volg haar via @karlijn_visser.
Column from the founder: slotscène uit film Wild, leven in de tussenruimte en Holistik’s Summer SALE!
Lieve lezer,
Hoe is het met je? Ik besef me net dat dit alweer het derde jaar op rij is waarin ik de zomer als een te ijverige student voornamelijk achter mijn laptop doorbreng. Vorig jaar schreef ik een stageverslag, het jaar daarvoor volgde ik een summerschool om een vak in te halen, en nu leg ik de laatste hand aan mijn scriptie. Wat vliegt de tijd! In combinatie met Holistik is dit niet de meest ontspannen fase. Daten, vakantie vieren en mijn sociale leven schieten er regelmatig bij in.
Om de moed erin te houden denk ik vaak terug aan de slotscène van de film Wild met Reese Whiterspoon in de hoofdrol als Cheryl Strayed. Een waargebeurd verhaal over een vrouw die, na het uiteenvallen van haar huwelijk en de dood van haar moeder, in haar eentje een 1700 km lange hike maakt over de Pacific Crest Trail aan de westkust van Amerika. Aan het eind van de tocht wandelt ze uitgeput maar voldaan over de Bridge of the Gods, bij Cascade Locks. Deze oversteek markeert symbolisch Cheryl’s doorgemaakte groei. In haar voice-over springt ze vervolgens vooruit in de tijd en blikt terug op wat deze uitdagende tocht voor haar heeft betekend:
It took me years to be the woman my mother raised.
It took me four years, seven months and three days to do it, without her.
After I lost myself in the wilderness of my grief, I found my own way out of the woods.
And I didn’t even know where I was going until I got there, on the last day of my hike.
Thank you, I thought, over and over again, for everything the trail had taught me and everything I couldn’t yet know.
I would not follow myself into the woods again.
Not because I was lost, but because I was finally found.
I knew only that I didn’t need to reach with my bare hands anymore.
That seeing the fish beneath the surface of the water was enough.
That it was everything.
My life – like all lives – mysterious, irrevocable and sacred.
So very close. So very present.
So very belonging to me.
How wild it was, to let it be.
There were more days I didn’t know how I’d go on than days I did.
I didn’t know that this trip would bring me to my knees, and raise me up.
That I would learn to forgive myself.
That I would marry again, and have two children.
That I would one day be walking this bridge.
And that my life — like this trail — would continue.
Het helpt mij om niet verstrikt te raken wanneer ik een richting in mijn leven denk te missen. Dan beeld ik me in hoe ik, net als Cheryl, over een paar jaar terugkijk op deze periode en de puzzelstukjes meer op hun plek zijn gevallen van iets waar ik nu nog middenin zit.
Schrijfster Carrie Jalonen noemt dit soort overgangsfases liminaal leven: leven op de drempel van het oude en het nog onbekende nieuwe. Juist daar, zegt ze, schuilt ruimte voor transformatie; als we het maar durven uithouden om dingen niet direct te willen oplossen, begrijpen of vormgeven. Het uithouden in die ongemakkelijke tussenruimte is de plek waar misschien wel life changing beslissingen worden genomen: zo trok Cheryl haar wandelschoenen aan en schreef ik me drie jaar geleden in voor de opleiding tot geestelijk verzorger. Soms is luisteren naar je innerlijke fluisterstem alles wat nodig is om uiteindelijk uit te komen bij zo’n prachtige reflectie als die van Cheryl. En daar hoeft het eindpunt nog lang niet voor in zicht te zijn.
Liefs,
Karlijn
PS: Via deze link bekijk je al onze zomeritems die momenteel in de SALE zijn 🎉.
